O Köy...

Çocukluğumda sevmezdim ben köyü hiç. Dedem kızardı sevmiyorum diye. Sen nasıl benim torunumsun derdi rahmetli. Ben; bu bahçeleri bu tarlaları hep sizin için yaptım, bak kızım bu ağaçların hepsini elceğizlerimle diktim, yeşerttim derdi. Bense hayır ben köylü değilim o köy benim değil ben Almanya’da doğdum köy sevmem diye inat eder, gitmemek için binbir bahane uydururdum. Yok ben alerji oluyorum, orası kokuyo, ellerim kirleniyor, ders çalışmam lazım diye... Çoğu zaman kar etmezdi ağlayıp sızlanmam. Babam, hadi herkes hazırlansın marş marş derdi en sonunda dayanamayarak. Kardeşlerim oh! yine gitceksin ne güzel biz gidiyorsak sen de gideceksin diye etrafımda dönerler beni iyice sinir ederlerdi. Bense boynumu bükerek arabanın arkasına oturur, upuzun yolda sıralanmış tarlalara bakardım poflaya poflaya! Allahım derdim hemen büyüyüp hiç gitmesem köye. Annem ortamı yatıştırmak için Robinson Cruose’dan alıntılar yapardı yolda giderken. Bir gün olurda bindiğimiz gemi batarda bi adaya düşersek doğal ortamda hayatımızı sürdürebilirmişiz ağaç kökleri ve binbir bitkiyi kemirerek, ateş yakmayı öğrenmeliymişiz ve pratik için bahçe çok uygunmuş felan felan. Böyle uzun seneler geçti ta ki ben üniversiteyi kazanana kadar. Ne zaman ki ben üniversiteyi kazandım, geldim en büyük kente, işte tam da o vakit oldu herşey. İstanbulda ki ilk baharımdı Sultanahmette öğrenci yurdunda kalıyordum, kızlarla çıkıp geziyorduk o cafe senin bu benim. Çiceklere, göğe bakıp birbirimize memleketlerimizi anlatıyorduk biraz da şaşkınlıkla. Düne kadar biz değildik sanki kaçarcasına kopup gelen o küçük kentlerden. Neyse, işte o vakitlerdi benim köyümü anımsamam, özlemem. Önce gelincikler açmıştır şimdi dedim, renkli renkli ne güzel, bide çağla da çıkmıştır, ay! ne güzelde yenirdi şimdi olsa , babam mangal yapardı, dedemse filizlenmiş dallara bakar Allah’a verdiği nimetler için usulca dua ederdi. Şimdi okul bitti, hayat gailesi aldı yürüdü. Senede iki bayram gider olduk, gidişlerimiz gidiş değil...